divendres, 12 d’agost del 2011


Esta noche, mientras fumaba...me he dado cuenta de lo que más te ha jodido de todo esto.
Te diste cuenta de que yo quise echarte desde el
principio.

Y
es que sin mi tu no serias nada...te revienta saber que caíste como todas esas de las que te hablaba.Te hice sentir especial...tu me entendías; por eso te contaba todas mis jugadas; cuando en realidad contártelo no era más que otro movimiento para destrozarte, uno de los pasos de mi juego: te hago sentir diferente, me empiezas a querer, te vas relajando, y volviendo débil...te expones a mi...confiando;y en el momento en que podría reventarte hago un paso en falso a sabiendas, y me descubres...te vas así satisfecha de haberte ido a tiempo, y te cuentas que me quisiste salvar, pero que es imposible porque soy mala y me juzgas.
Pero si yo no fuera mala , tu no serias buena.
Sin mi no eres nada.Y eso te
revienta nena linda...que tu propia existencia esta en manos de los demás...en mis manos.

Nada
podrás hacer...no eres más que un cliché pretendiendo ser aceptado por otros clichés que te digan que no eres lo suficientemente diferente como para que tu propia vida duela.
Prefieres dormir tranquila...lo respeto.
De echo lo respeto tanto que yo
fui quien te enseñó que eres un fucking cliché, echandote de mi vida; declarándome como mala, para que tu pudieras respirar tranquila, abrazar a tu alrededor mundano y decir..."uf...mira que mala ha sido...y mira nosotros, que buenos".
En el fondo, eres una limitada, que no acepta la
subjetividad de los otros, que necesita juzgar a los demás para ser alguien.Tienes una visión diminuta y egocéntrica de la vida...el bien y el mal...esos conceptos tan infantiles.Necesitas etiquetarte en tu mente de pseudo hippie lo que es blanco y lo que es negro.
Siento lástima por ti...porque el límite no es más que la aceptación de la ignorancia propia con el exterior...
no quieres ir más allá.Te quedas hasta donde dictan tus miedos.
Me sabe mal...aunque...lo comprendo.
No como tu...este texto de echo seria propio de ti...y
es que hoy me permitiré ponerme a tu altura escribiéndolo, (aunque no me atreveré a juzgarte como tu lo has echo conmigo por respeto y madurez) porque me has cabreado...porque me quisiste salvar, y querida, yo no recuerdo lanzar ningún mensaje de socorro.
Así que ,
quédate en la orilla...o acabarás hundiéndote tu con mi barco la próxima vez.

(Nunca quieras rescatar a un náufrago...no olvides que lo que tu ves, es el resto de su deriva; te será imposible rescatar su tripulación, porque cuando tu lo encontraste y lo quisiste ayudar, esta ya estaba ahogada)

3 comentaris:

  1. m'agrada i m'agrada encara més entendre-ho/'t i veure que tu mateixa comences a acceptar, en general.

    ResponElimina
    Respostes
    1. no sé si és acceptació el que em faltava ...però si. en sóc conscient...i m'agrada.perque aquest cop vaig rebre jo...i quin incendi més gran dins meu. ara sóc jo la que està trista i rabiosa.necessitava vomitar(li) que em va fer mal...es nota no? :)

      Elimina
  2. L'autor ha eliminat aquest comentari.

    ResponElimina